Dokumentowanie WDT od 2020 roku
Sprzedaż towarów w ramach WDT korzysta z preferencyjnego opodatkowania VAT, tj. objęta jest zerową stawka tego podatku. Zastosowanie stawki VAT 0% wymaga jednak spełnienia szeregu warunków formalnych oraz dokumentacyjnych.
Problematyka ta została szczegółowo uregulowana w ustawie o VAT i dla każdego polskiego przedsiębiorcy realizującego tego rodzaju transakcje „od zawsze” jest oczywiste, że bez należytego udokumentowania wywozu towarów z Polski do nabywcy w innym państwie UE preferencja nie może być stosowana. Zasady dokumentowania oraz katalog dowodów potwierdzających WDT wynikają z przepisów art. 42 ustawy o VAT, które – co należy podkreślić – od lat nie były nowelizowane.
Niezależnie od krajowych uregulowań, od 1 stycznia br. weszły w życie przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r., wprowadzające wzruszalne domniemanie wywozu towarów przy WDT oraz katalog dokumentów, których posiadanie stanowi podstawę powoływania się na to domniemanie. W praktyce zgromadzenie tych dokumentów może okazać niekiedy niemożliwe.
Pojawia się więc pytanie, czy brak dowodów określonych w unijnym rozporządzeniu wykonawczym wyłącza możliwość zastosowania stawki VAT 0% przy WDT i jaka relacja zachodzi pomiędzy obowiązującymi niezmiennie przepisami ustawy o VAT a przepisami tego rozporządzenia.
Wskazówki dotyczące oceny dokumentów zgromadzonych dla udokumentowania WDT od 2020 r. znajdziemy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 lutego 2020 r., (sygn. 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU). W stanowisku tym organ potwierdził, że „niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione”.
Wskazał również, że „przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy”.
Przedstawione stanowisko potwierdza zatem możliwość dokumentowania WDT według zasad honorowanych przez organy skarbowe przed 2020 r. Najważniejsze jest bowiem – obok faktycznego wywiezienia towarów - to, aby posiadane dowody w sposób jednoznaczny i niewątpliwy potwierdzały fakt wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa UE oraz, to aby te dowody pozyskać przed złożeniem deklaracji z wykazanym WDT.
Oczywiście nie należy również zapominać o wymogach formalnych. W tym obszarze od 1 kwietnia 2020 r. projektowane jest wprowadzenie wymogu podania przez nabywcę dla potrzeb danej transakcji ważnego numeru VAT-UE nadanego mu w innym państwie UE oraz prawidłowe zaraportowanie dostawy w informacji podsumowującej VAT-UE.
