Ekwiwalent za zużycie internetu i energii dla pracowników z tytułu pracy zdalnej
U pracownika wykonującego pracę zdalną w okresie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie do 3 miesięcy po ich odwołaniu nie wystąpi przychód z tytułu wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej.
Wypłata przez pracodawcę tego samego ekwiwalentu po upływie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w Polsce, będzie już przychodem, jednak zwolnionym z podatku na podstawie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe potwierdza Dyrektor KIS w wydanej interpretacji indywidualnej.
Zapis art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: ustawa antykryzysowa) wskazuje, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).
Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca, co wynika z art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej. Pracodawca może zapewnić wspomniane narzędzia i materiały w postaci rzeczowej poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i poprzez wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.
Wskazane przepisy wskazują, że obowiązek zapewnienia narzędzi oraz materiałów obciąża pracodawcę, ale pracownik może przy świadczeniu pracy zdalnej wykorzystywać rzeczy, które stanowią jego własność, np. sprzęt komputerowy. Gdy pracownik podczas pracy zdalnej wykorzystuje własne mienie, to ponosi koszty związane z eksploatacją sprzętu do użytku firmowego, np. poprzez zapewnienie dostępu do Internetu czy zwiększone zużycie energii elektrycznej oraz kosztów ogrzewania związanych z organizacją pracy biurowej w miejscu zamieszkania.
Obowiązek zapewnienia przez pracodawcę pracownikowi narzędzi oraz materiałów do pracy zdalnej przekłada się na odpowiednie konsekwencje podatkowe w odniesieniu do pracownika.
Przychodem dla podatnika jest każde przysporzenie majątkowe, które ma konkretny wymiar finansowy i jest otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Przychodem jest wyłącznie takie przysporzenie majątkowe, które ma definitywny charakter, a więc w sposób definitywny zwiększa stan majątkowy danego podatnika.
Wypłata świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi przez pracownika stanowi obowiązek pracodawcy względem pracownika. Wypłata świadczenia przez pracodawcę przybiera zatem postać rekompensaty mającej na celu zwrot kosztów pracy zdalnej poniesionych przez pracownika i nie powoduje zwiększenia majątku pracownika.
Otrzymanie przez pracownika ekwiwalentu za używanie własnych materiałów i narzędzi nie powoduje powstania u niego z tego tytułu przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a pracodawca będący płatnikiem nie ma obowiązku pobrania z tego tytułu podatku dochodowego. U pracownika otrzymującego dodatek z tytułu zwrotu kosztów pracy zdalnej nie dojdzie zatem do rozpoznania przychodu ze stosunku pracy w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego.
W okresie po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego, a więc po zakończeniu obowiązywania ustawy antykryzysowej, przepis nakazujący pracodawcy zapewnienie narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej nie będzie obowiązywał. Brak szczególnej regulacji powoduje, że otrzymanie przez pracownika zwrotu za koszty poniesione w związku z wykonywaną pracą zdalną będzie się wiązało z uzyskaniem przez niego przychodu ze stosunku pracy. Przychód ten będzie jednak zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Powyższe powoduje, że u pracownika otrzymującego w okresie po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego dodatek z tytułu zwrotu kosztów pracy zdalnej wystąpi przychód, który będzie wolny od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym płatnik nie będzie miał obowiązku poboru podatku dochodowego.
Potwierdzeniem opisanych powyżej konsekwencji podatkowych otrzymania przez pracownika świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi podczas pracy zdalnej zarówno w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, jak i po upływie tego okresu jest indywidualna interpretacja podatkowa wydana 02.05.2022 roku przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4011.209.2022.1.IN.
