Inwestor, który płaci podwykonawcy nie ma prawa do KUP
Inwestor, który w ramach odpowiedzialności solidarnej z niesolidnym wykonawcą (wynikającej z art. 6471 § 1 KC) zapłaci podwykonawcom, nie uwzględni tego wydatku w kosztach podatkowych.
Takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2019 r., (Sygn. 0111-KDIB1-2.4010.212.2019.2.MM).
Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca zawarł z Generalnym Wykonawcą umowę, której przedmiotem było wykonanie robót budowlanych w postaci budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami mieszkalnymi, lokalem handlowo-usługowym, garażem podziemnym oraz zagospodarowaniem terenu i niezbędną infrastrukturą techniczną. Z uwagi na znaczne opóźnienia w wykonywaniu prac z przyczyn leżących po stronie Wykonawcy, Wnioskodawca odstąpił od umowy. Okazało się, że Wykonawca nie dokonał płatności za roboty budowlane na rzecz Podwykonawców, którym podzlecał część prac. W związku z powyższym trzech Podwykonawców zwróciło się do Wnioskodawcy z żądaniem wypłacenia nieuregulowanych przez Wykonawcę należności, załączając kserokopie faktur wystawionych na Wykonawcę. Wnioskodawca po zweryfikowaniu należności dokonał zapłaty trzem Podwykonawcom w związku z zobowiązaniem z tytułu odpowiedzialności solidarnej Inwestora wynikającym z art. 6471 § 1 KC.
Wnioskodawca spytał Dyrektora KIS m.in. czy wydatek w postaci zapłaty dla Podwykonawców w myśl art. 6471 § 5 Kodeksu cywilnego, może zostać ujęty w jego kosztach podatkowych. W ocenie Wnioskodawcy był on uprawniony do zaliczenia takiego wydatku do kosztów podatkowych. Organ podatkowy nie podzielił jednak stanowiska Wnioskodawcy.
Organ, uzasadniając swoje stanowisko, wskazał na trzy zasadnicze argumenty:
1. zaakceptowanie stanowiska Wnioskodawcy spowodowałoby niedopuszczalne dwukrotne obciążenie budżetu państwa tymi samymi kosztami za te same roboty budowlane, rozpoznane u tego samego podatnika – raz na podstawie faktury od Wykonawcy, a ponownie w wyniku zapłaty Podwykonawcom,
2. wydatek ten nie ma charakteru definitywnego,
3. wydatek ten wyłączony jest z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ust 1 pkt 10 ustawy o CIT jako wydatek o charakterze gwarancyjnym.
W zakresie pierwszego argumentu organ wyjaśnił, że kwoty, które Wnioskodawca chce zaliczyć do kosztów podatkowych, wynikałyby z faktur wystawionych przez Podwykonawców na rzecz Wykonawcy. Wnioskodawcę z Podwykonawcami nie wiąże bowiem żadna umowa. Stroną Umowy jest Wnioskodawca i Wykonawca i to ten ostatni wystawia Wnioskodawcy faktury za wykonane roboty budowlane. Na tej podstawie Wnioskodawca obciąża swoje koszty podatkowe. Obciążenie przez Wnioskodawcę kosztów kwotą wynikającą z faktur Podwykonawców wystawionych Wykonawcy, spowodowałoby, że Wnioskodawca ponownie obciążyłaby kwotą za te same roboty swoje koszty podatkowe.
W zakresie drugiego argumentu organ wskazał, że jednym z warunków koniecznych do spełnienia, aby wydatek był uznany za koszt uzyskania przychodów jest jego definitywny charakter. W przedmiotowym wypadku wydatek ten nie ma charakteru definitywnego, bowiem Wnioskodawcy, który spełnił świadczenie solidarne przysługuje regres do pozostałych współdłużników solidarnych na zasadzie art. 376 § 1 KC. Przepis ten stanowi, bowiem, że jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.
Końcowo w zakresie trzeciego argumentu organ wskazał, że z brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że koszt nawet, gdy jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy o CIT kosztów nie stanowią wydatki na spłatę zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Zdaniem organu w przedmiotowym przypadku odpowiedzialność Wnioskodawcy wobec Podwykonawców ma charakter gwarancyjny.
Podobne stanowisko zajął także Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2017 r. (Sygn. 0111-KDIB1-2.4010.110.2017.1.AW) oraz z dnia 4 grudnia 2017 r. (Sygn. 0111-KDIB2-1.4010.192.2017.2.JP).
