Ograniczenie z art. 15e dotyczy również dochodów zwolnionych od podatku
W przypadku ustalania dochodów zwolnionych z opodatkowania również należy brać pod uwagę ograniczenia wynikające z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Od 1 stycznia 2018 r. obowiązują regulacje wprowadzające ograniczenie w zaliczaniu do kosztów podatkowych wydatków na usługi niematerialne (art. 15e ustawy o CIT). Z uwagi na uzyskiwanie przez część podatników zarówno dochodów podlegających opodatkowaniu, jak i dochodów z niego zwolnionych pojawiły się istotne wątpliwości dotyczące stosowania tego przepisu. Mianowicie, czy przepis ten odnosi się tylko do kosztów związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu, czy tez również do kosztów związanych z działalnością zwolnioną z opodatkowania (głównie w zakresie dochodów z działalności prowadzonej na obszarze specjalnych stref ekonomicznych).
Kwestia ta została ostatnio poruszona we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Zdaniem wnioskodawcy limitowaniu powinny podlegać wyłącznie wydatki ponoszone na usługi niematerialne, które są związane z uzyskaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu. Natomiast wydatki które są ponoszone na usługi niematerialne, jeżeli są one związane z działalnością zwolnioną z opodatkowania nie powinny podlegać limitowaniu.
Odmienne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2018 r. (0111-KDIB1-3.4010.349.2018.1.MST), w którym organ wskazał, że ograniczenie powinno dotyczyć całości wydatków na zakup usług niematerialnych, zarówno związanych z działalnością opodatkowaną, jak i działalnością zwolnioną. Organ uznał, że z treści art. 15e CIT nie wynika, aby ten przepis odnosił się wyłącznie do kosztów związanych z działalnością opodatkowaną. W związku z tym, podatnicy są zobowiązani do stosowania ograniczenia również do kosztów związanych z działalnością zwolnioną. Powyższe jest niezbędne do ustalenia prawidłowej kwoty dochodów zwolnionych z opodatkowania.
Niestety przedmiotem interpretacji nie było to, jak w takiej sytuacji należy liczyć kwotę kosztów, które podlegają ograniczeniu. Najbardziej zasadne wydaje się wówczas wyliczenie jednego limitu kosztów (łącznie dla działalności opodatkowanej i zwolnionej), wyliczając go w oparciu o sumę przychodów opodatkowanych oraz zwolnionych z opodatkowania, oraz kosztów (dotyczących zarówno działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej). Limit obowiązujący dla danego rodzaju działalności (opodatkowana i zwolniona) powinno się określić biorąc pod uwagę strukturę, w jakiej koszty usług niematerialnych poniesionych w ramach danego rodzaju działalności mieszczą się w całości kosztów takich usług (czyli analogicznie jak zostało określone dla podziału kosztów na źródła przychodów).
Oczywiście takie stanowisko organu jest niekorzystne dla podatników. Z jednej bowiem strony może ono spowodować ograniczenie wysokości wydatków, które podatnik może zaliczyć do kosztów działalności zwolnionej z opodatkowania, co przekładać się może na wyższy dochód podlegający zwolnieniu, a tym samym szybsze wykorzystanie limitu zwolnienia podatkowego. Z drugiej strony, konieczność przestrzegania jednego limitu dla działalności opodatkowanej i zwolnionej powoduje, że limit wydatków, które podatnik może zaliczyć do kosztów działalności opodatkowanej również odpowiednio się zmniejszy. W związku z tym podatnik nie zaliczając całości wydatków do kosztów podatkowych będzie zobowiązany do wykazania wyższych dochodów podlegających opodatkowaniu.
