Pomoc na rzecz uchodźców z Ukrainy nie stanowi KUP
Dyrektor KIS uznał, że nie można zaliczyć do kosztów podatkowych wydatków na świadczenia bezpośrednio na rzecz osób przyjeżdzających z Ukrainy w związku z działaniami wojennymi, niezależnie od argumentacji Wnioskodawcy, iż są one przejawem realizacji polityki CSR (społecznej odpowiedzialności biznesu).
W interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2022 r., sygn. akt. 0111-KDIB2-1.4010.162.2022.2.AR Spółka z o.o. prowadząca działalność w zakresie świadczenia usług informatycznych (zwana dalej Wnioskodawcą) opisała podejmowane działania, mające na celu udzielenie wsparcia na rzecz uchodźców przybywających do Polski w związku z agresją Rosji na Ukrainę. Działania te obejmowały w szczególności pomoc organizacyjną, bezpośrednio dla osób potrzebujących pomocy, w znalezieniu mieszkania, udostępnienie mieszkania (w ramach umowy najmu lub użyczenia, której Wnioskodawca jest stroną jako wynajmujący lub użyczający), zakup podstawowego sprzętu AGD lub podstawowych artykułów codziennego użytku.
W związku z powyższymi działaniami, Wnioskodawca poniósł/będzie ponosił następujące wydatki:
- zakup sprzętu AGD,
- zakup artykułów codziennego użytku,
- zakup niezbędnego wyposażenia (w celu umożliwienia zakwaterowania ww. osób),
- podstawowe zakupy spożywcze dla ww. osób,
- zakup materiałów edukacyjnych i zabawek dla dzieci,
- zakup lekarstw, opłaty związane z opieką medyczną dla ww. osób,
- opłaty związane z wykonaniem fotografii niezbędnych do złożenia wniosku o nadanie numeru Pesel,
- wręczanie kwot gotówki w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych przez ww. osoby.
Ponadto, w związku z udostępnieniem mieszkań (w ramach umowy najmu lub użyczenia) oraz pomocą organizacyjną i pomocą w znalezieniu mieszkań, Wnioskodawca poniósł/będzie ponosił wydatki związane z opłaceniem czynszu i opłat eksploatacyjnych.
Wnioskodawcę interesowało potwierdzenie ze strony Dyrektora KIS, że opisane wydatki może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów.
Zdaniem Wnioskodawcy ww. wydatki spełniają przesłanki do uznania ich za koszty podatkowe, co argumentował powiązaniem ich z działaniami w sferze społecznej odpowiedzialności biznesu (tzw. CSR). Działania takie mają przyczyniać się do budowania wizerunku Wnioskodawcy wśród jego pracowników i współpracowników (oraz na rynku usług IT), a tym samym do związania tych osób z Wnioskodawcą. Poprzez to Wnioskodawca ma zapewnić sobie źródło przychodów, bowiem utrzymanie kadry wykwalifikowanych specjalistów w branży IT jest kluczowym wyzwaniem.
Powyższe argumenty nie okazały się jednakże dla Dyrektora KIS wystarczające i w wydanej interpretacji uznał on stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. W jego ocenie Wnioskodawca nie wskazał konkretnego sposobu, w jaki ww. wydatki miałyby wpłynąć na wysokość przychodów uzyskiwanych z działalności w zakresie usług informatycznych, a także nie udowodnił związku swoich działań z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.
Z kolei odniesienie się do działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu z perspektywy przepisów podatkowych nie stanowi automatycznie dodatkowej przesłanki, na podstawie której dane wydatki mogłyby zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jak podkreślił Dyrektor KIS – w każdym przypadku ponoszenia takich wydatków podatnik musi wykazać ich związek z uzyskaniem przychodów, zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła.
Zgodnie z powołanym w interpretacji orzecznictwem, wydatki poniesione w związku z realizacją społecznej odpowiedzialności biznesu mogą być kwalifikowane jako wydatki o charakterze marketingowym i mogą mieć związek z prowadzoną przez podatnika działalnością opodatkowaną – w szczególności w branżach, w których typowa reklama (np. radiowa) nie ma zastosowania. Wnioskodawca w analizowanej sprawie nie zaznaczył jednakże, że celem omawianych działań była jego reklama lub promocja.
Poza tym Dyrektor KIS wskazał na wątpliwości co do zasadności uznania wydatków za ponoszone w ramach CSR - w stanie faktycznym nie wspomniano o kluczowych dla CSR aspektach, jak informowanie o tego typu działaniach i ujęcie ich w przyjętej strategii i planie działania. Brak również informacji o sposobie udokumentowania poniesionych wydatków, bowiem ich prawidłowe udokumentowanie to jeden z podstawowych warunków uznania wydatku za koszt podatkowy.
Powyższe kwestie tym samym złożyły się na negatywną ocenę stanowiska Wnioskodawcy. Uznano zatem, że nie może on zaliczyć omawianych wydatków do kosztów podatkowych.
Końcowo Dyrektor KIS zaznaczył, iż w ustawie o CIT znajduje się przepis szczególny (art. 38w), zgodnie z którym wydatki na pomoc uchodźcom z Ukrainy mogą być uznane za koszt podatkowy niezależnie od spełnienia podstawowych przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (osiągnięcie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Dla jego zastosowania konieczne jest jednak, by dany wydatek został poniesiony na rzecz jednego z podmiotów wspomnianych w treści tego przepisu (np. na rzecz Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych). Tym samym do wydatków ponoszonych bezpośrednio na rzecz uchodźców wspomniany przepis szczególny nie znajdzie zastosowania.
