Usługi agencyjne z ograniczeniem na podstawie art. 15e ustawy o CIT
Świadczenie usług agencyjnych zdaniem organów podatkowych podlega ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT, pomimo odmiennych stanowisk Sądów Administracyjnych w tym zakresie.
Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy CIT stanowi, iż podatnicy obowiązani są wyłączyć z KUP koszty:
1) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2) wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3) przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze
- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.
Wiele wątpliwości u podatników budzi zakres usług określonych w pkt 1 powyższego przepisu, w którym ustawodawca nawiązuje również do innych usług o podobnym charakterze. W konsekwencji po raz kolejny przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną było pytanie dotyczące usług agencyjnych (pośrednictwa w sprzedaży).
Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2020 r. (0111-KDIB1-3.4010.191.2020.2.JKT) uznał, że usługi ubezpieczeniowe stanowią usługi podobne do tych wskazanych w art. 15e ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT a w konsekwencji podlegają podatkowi u źródła.
Organy podatkowe nie podzielają zatem wniosków płynących w orzecznictwa sądów administracyjnych, które mają przeciwnym pogląd w tym zakresie.
Dla przykładu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyroku wydanym dnia 14 listopada 2018 r. (I SA/Kr 1006/18), uznał, że koszty usług pośrednictwa w sprzedaży nie stanowią świadczeń podlegających ograniczeniom w zaliczaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu z 6 lutego 2019 r. (I SA/Po 900/18). Sąd uwzględnił skargę podatnika i uznał, że usługi wsparcia w procesie zakupów nie stanowią świadczeń o podobnym charakterze do usług doradczych, na co wcześniej wskazał fiskus.
Tożsamą wykładnię przepisów zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 20 lutego 2019 r. (I SA/Kr 1398/18). Sąd uznał - odmiennie od dyrektora KIS - że usługi w zakresie wsparcia sprzedaży nie są objęte koniecznością limitowania. W uzasadnieniach powyższych wyroków WSA wskazał, że o podobieństwie świadczeń do usług niematerialnych wymienionych w katalogu art. 15e ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. można mówić w przypadku, gdy dana usługa wykazuje cechy zbieżne z usługami podlegającymi ograniczeniom w przeważającym stopniu.
W wskazanej, negatywnej dla podatnika interpretacji wydanej przez fiskusa, podatnik powoływał się na przychylne orzecznictwo w tym zakresie. Jednakże organ podatkowy odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków zaznaczył, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ podatkowy, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
