Brak przychodu przy likwidacji spółki i wydaniu nieruchomości wspólnikowi
Dyrektor KIS zmienia stanowisko w zakresie skutków podatkowych w związku z przekazaniem nieruchomości wspólnikowi na skutek likwidacją spółki z o.o. Spółka, której majątek po zakończeniu procedury likwidacyjnej, zostanie przekazany na własność wspólnikowi nie uzyskuje przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.
Takie stanowisko, znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2020 r. 0111-KDIB1-2.4010.77.2020.1.AW, w której czytamy, iż nie można znać, że wydanie wspólnikom składników majątku likwidacyjnego stanowi zdarzenie skutkujące po stronie spółki powstaniem przychodu na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT, w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.
Podatnik, który występował z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji powoływał się na liczne orzecznictwo dotyczącej poruszonej problematyki. Wskazywał, że z treści art. 14a ust. 1 ustawy o CIT wynika, że dotyczy on spełnienia świadczenia niepieniężnego w miejsce świadczenia pieniężnego - do którego to świadczenia podatnik był zobowiązany. W przepisie tym jest mowa o wysokości zobowiązania i jego regulowaniu. Ponadto przepis ten, jako przykładowe, wymienia zobowiązania o charakterze pieniężnym (m.in. z tytułu pożyczki, kredytu, dywidendy itd.). W przypadku przekazanie majątku wspólnikom w związku z likwidacją spółki nie mamy do czynienia z wykonaniem świadczenia niepieniężnego w miejsce świadczenia pieniężnego, do którego dłużnik był zobowiązany.
W wniosku argumentowano również, że przy prawidłowej wykładni spornego przepisu art. 14a ust. 1 updop., konieczne jest również uwzględnienie wykładni celowościowej. Celem przedmiotowego przepisu było objęcie podatkiem dochodowym tzw. cichych rezerw. Pod pojęciem tym rozumie się różnicę między wartością rynkową a wartością księgową składnika majątku. Ustawodawca chciał opodatkować przyrost wartości przekazywanego składnika majątku - tj. różnicy między jego wartością wcześniej ujawnioną dla celów podatkowych, a wartością rzeczywistą, która ujawnia się w momencie zbycia składnika .W przypadku sprzedaży składnika majątku co do zasady ujawnia się jego wartość rynkowa.. Dodanie do ustawy o CIT art. 14a miało na celu opodatkowanie cichych rezerw również, gdy składnik majątku nie jest zbywany w drodze sprzedaży, ale za jego pomocą podatnik reguluje jakieś istniejące zobowiązanie.
Podkreślno, że procedura likwidacyjna spółki z o.o. polega na tym, że po zakończeniu działalności spółki, w szczególności po uregulowaniu zobowiązań, likwidatorzy wydadzą wspólnikom w naturze składniki majątku pozostałe po likwidacji spółki. W wyniku likwidacji nie powstanie tu żadne kwotowo określone zobowiązanie względem wspólnika. Wskazano, że zgodnie z art. 275 § 2 k.s.h., w okresie likwidacji nie można, nawet częściowo, wypłacać wspólnikom zysków ani dokonywać podziału majątku spółki przed spłaceniem wszystkich zobowiązań. Takie sformułowanie wskazuje, że k.s.h. wyraźnie rozróżnia podział majątku spółki od spłaty jej zobowiązań. Podział majątku spółki nie może być uznany za spłatę jej zobowiązań, gdyż na gruncie k.s.h. są to odrębne zdarzenia.
Przedstawiona przez podatnika argumentacja została zaakceptowana przez Dyrektora KIS. Taki pogląd znajduje również potwierdzenie w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych, czego przykładem jest m.in. wyrok NSA z 31 lipca 2018 r. II FSK 2049/16, wyrok NSA z 30 sierpnia 2018 r. II FSK 2353/16, wyrok NSA z 31 stycznia 2019 r. II FSK 370/17, wyrok NSA z 20 lutego 2019 r. II FSK 369/17, czy też wyrok NSA z 5 marca 2019 r. sygn. Akt II FSK 668/17.
