Odszkodowanie z AC stanowi w całości przychód podatkowy
Podatnik ma prawo zaliczenia do KUP 75% kosztów naprawy powypadkowej samochodu osobowego. Ale otrzymane odszkodowanie z AC stanowi w 100% jego przychód podatkowy.
Począwszy od 1 stycznia 2019 r. podatnicy są uprawnieni do zaliczenia do kosztów podatkowych jedynie 75% kosztów używania samochodu osobowego, jeżeli samochód taki jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Obowiązuje przy tym domniemanie, że podatnik wykorzystuje do celów niewiązanych z działalnością gospodarczą samochód osobowy, jeżeli nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów.
Ograniczenie w zakresie kosztów podatkowych dotyczy kosztów używania samochodu osobowego, czyli kosztów faktycznego posługiwania się nim. Do kosztów używania samochodu osobowego, które podlegają limitowaniu, zalicza się m.in. koszty napraw powypadkowych. Jeżeli podatnik nie posiada ewidencji przebiegu pojazdów, koszty naprawy powypadkowej samochodu mogą stanowić koszty podatkowe jedynie w 75%. Pozostała część poniesionego kosztu naprawy powypadkowej samochodu nie wpływa na zobowiązanie podatkowe w CIT.
Podatnicy którzy zawarli umowy ubezpieczenia samochodu osobowego, po poniesieniu kosztów naprawy powypadkowej takiego samochodu, otrzymują odszkodowanie. Wydaje się, że otrzymane odszkodowanie powinno stanowić przychód podatkowy jedynie w części w jakiej wydatki na naprawę samochodu zostały zaliczone do kosztów podatkowych tj. w wysokości 75% poniesionych kosztów. Pozostała część odszkodowania, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów podatkowych powinna zostać wyłączona z przychodów podatkowych.
Odmienne stanowisko przedstawił Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 4 czerwca 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.120.2019.1.APA). Organ uznał, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii innych wydatków zwróconych podatnikowi niezaliczonych do kosztów muszą być spełnione następujące przesłanki:
- wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,
- wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi.
W związku z powyższym organ stwierdził, że wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.
Powołując się na powyższą argumentację organ stwierdził, że kwota pieniężna jaką Spółka otrzyma od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop. Stanowić będzie odszkodowanie będące wykonaniem umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę na naprawę samochodu osobowego. Oznacza to, że otrzymane od ubezpieczyciela środki pieniężne w całości stanowią przychód podatkowy.
Fakt, że zgodnie z umową zawartą z ubezpieczycielem wysokość odszkodowania może stanowić równowartość kwoty poniesionej na naprawę samochodu, pozostaje bez znaczenia na kwalifikację odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela. Odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem wydatków poniesionych na naprawę samochodów osobowych.
Biorąc pod uwagę stanowisko zawarte w powyższej interpretacji należy odnieść się do niego krytycznie. Podatnik, który poniósł koszty naprawy powypadkowej, na zasadzie równowagi, powinien otrzymane odszkodowanie częściowo wyłączyć z przychodów podatkowych. Jedynie 75% kosztów naprawy samochodu osobowego, które stanowiły koszty podatkowe, powinna zostać zaliczona do przychodów podatkowych.
