Planowane zmiany obszarze kosztów finansowania dłużnego
Zgodnie z najnowszymi zapowiedziami i zamieszczonym projekcie Ministerstwo Finansów planuje szereg zmian w ustawie o CIT, w tym między innymi o obszarze kosztów finansowania dłużnego.
Z projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (nr projektu UD126) zamieszczonego 4 września br. na stronie rządowej (link), wynika, że mają zostać wprowadzone regulacje ułatwiające podatnikom stosowanie przepisów dotyczących limitowania kosztów finansowania dłużnego.
Jak czytamy w opublikowanej informacji, w zakresie ustawy o CIT do nowych rozwiązań przewidzianych w projekcie należy m.in.:
- doprecyzowanie nazwy oraz algorytmu wskaźnika służącego wyliczeniu maksymalnej wysokości kosztów finansowania dłużnego, jakie – w danym roku podatkowym – obciążać mogą wynik podatkowy (dochód/strata) wykazywany przez danego podatnika w związku z prowadzoną przez takiego podatnika działalnością,
- eliminacja wątpliwości interpretacyjnych dotyczących limitowania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.
Planowany termin przyjęcia ww. projektu przez Radę Ministrów to III kwartał 2020 r. (tj. do końca września). Jeżeli zatem nowe przepisy zostaną uchwalone przez parlament, podpisane przez prezydenta i opublikowane w Dzienniku Ustaw w terminie do 30 listopada, będzie wówczas możliwe, iż wejdą w życie z początkiem roku 2021.
Regulacje dotyczące limitowania kosztów finansowania dłużnego zostały zawarte w art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej: updop, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Podsumowując, zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podatnicy nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej części kosztów finansowania dłużnego, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% kwoty odpowiadającej sprecyzowanemu w treści przepisu wskaźnikowi EBIDTA.
Zgodnie zaś z art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, przepisu ust. 1 nie stosuje się do: nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 3 000 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.
O potrzebie doprecyzowania powyższych przepisów odnoszących się do limitowania kosztów finansowania dłużnego świadczą rozbieżności pomiędzy stanowiskami organów wyrażanymi w interpretacjach indywidualnych a poglądami sądów administracyjnych.
Przykładowo, w wydanej ostatnio interpretacji indywidualnej z dnia 26 sierpnia 2020 r. sygn. akt 0111-KDIB1-3.4010.270.2020.1.JKT, fiskus stwierdził, że ustalenie przez ustawodawcę progu w wysokości 3 000 000 zł oznacza zatem, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość określoną przez limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, albo wartość określoną przez próg 3 000 000 zł, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Odmienna interpretacja według organu stałaby w sprzeczności z celem wprowadzonych zmian.
Przeciwne - korzystne dla podatników - podejście w licznych wyrokach prezentowały z kolei sądy administracyjne. W marcu bieżącego roku przykładowo pisaliśmy na naszej stronie o wyroku z dnia 6 lutego 2020 r. wydanym przez WSA w Poznaniu (sygn. akt. I SA/Po 920/19) (link).
Wówczas WSA w Poznaniu zgodził się ze stanowiskiem Skarżącej uznając, iż wykładnia językowa art. 15c ust. 14 pkt 1 updop prowadzi do wniosku, że przepis ten modyfikuje art. 15c ust. 1 updop w ten sposób, że wynikające z tego przepisu ograniczenie znajduje zastosowanie jedynie do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która w roku podatkowym przekracza kwotę 3 000 000 zł. Zawarte w art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, sformułowanie "przepisu ust. 1 nie stosuje się do: nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł" oznacza, że wskazana w tym przepisie kwota nadwyżki została wyłączona spod zakresu zastosowania ograniczenia z art. 15c ust. 1 updop. Dopiero kwota nadwyżki przekraczająca wskazany próg jest objęta ograniczeniami wynikającymi z tego przepisu.
Analogiczne stanowisko wyraził m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 listopada 2018 r. (I SA/Wr 833/18), a także WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 grudnia 2018 r. (I SA/Po 699/18).
Na ten moment nie jest znana szczegółowa treść projektu ustawy, która ma wyeliminować powyżej przedstawione wątpliwości interpretacyjne. Będziemy na bieżąco informować o kierunku planowanych przez Ministerstwo zmian.
