Limit kosztów finansowania dłużnego – kolejny wyrok korzystny dla podatnika
W wyroku z dnia 6 lutego 2020 r. wydanym przez WSA w Poznaniu (sygn. akt. I SA/Po 920/19) po raz kolejny zaprezentowano korzystne dla podatników podejście dotyczące limitowania zaliczania do KUP kosztów finansowania dłużnego.
Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865 t.j.) dalej: updop, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Podsumowując, zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem, podatnicy nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej części kosztów finansowania dłużnego, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% kwoty odpowiadającej sprecyzowanemu w treści przepisu wskaźnikowi EBIDTA.
Zgodnie zaś z art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, przepisu ust. 1 nie stosuje się do: nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 3 000 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.
Interpretacja powyższego przepisu, stanowiącego o wyłączeniu stosowania omówionego w art. 15c ust. 1 updop ograniczenia była przedmiotem licznych sporów między podatnikami a organami podatkowymi.
W sprawie rozstrzygniętej w omawianym wyroku Skarżąca stała na stanowisku, że ograniczenie wynikające z art. 15c ust. 1 updop ma zastosowanie jedynie do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad kwotę wskazaną w art. 15c ust. 14 pkt 1 updop. Natomiast w ocenie organu podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość określoną w art. 15c ust. 1 updop albo wartość o której mowa w art. 15c ust. 14 pkt 1 updop bowiem odmienna interpretacja wskazanych przepisów stałaby w sprzeczności z ich celem.
WSA w Poznaniu zgodził się ze stanowiskiem Skarżącej uznając, iż wykładnia językowa art. 15c ust. 14 pkt 1 updop prowadzi do wniosku, że przepis ten modyfikuje art. 15c ust. 1 updop w ten sposób, że wynikające z tego przepisu ograniczenie znajduje zastosowanie jedynie do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która w roku podatkowym przekracza kwotę 3 000 000 zł. Zawarte w art. 15c ust. 14 pkt 1 updop, sformułowanie "przepisu ust. 1 nie stosuje się do: nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł" oznacza, że wskazana w tym przepisie kwota nadwyżki została wyłączona spod zakresu zastosowania ograniczenia z art. 15c ust. 1 updop. Dopiero kwota nadwyżki przekraczająca wskazany próg jest objęta ograniczeniami wynikającymi z tego przepisu.
Powyższe stanowisko sąd argumentował faktem, iż w orzecznictwie NSA wypracowano kryteria stosowania różnych dyrektyw wykładni, przyznając pierwszeństwo zasadzie wykładni językowej i traktując pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, a także historyczną, jako subsydiarne, a argumentacja funkcjonalna, w tym celowościowa, nie powinna i nie może – w świetle wymogów wynikających z art. 84 w zw. z art. 217 Konstytucji – służyć zwiększeniu powinności obarczających jednostki. Ponadto sąd uznał za nieskuteczną argumentację organu odnoszącą się do brzmienia i celu dyrektywy 1164 i przychylił się do uwzględnionego w skardze stwierdzenia, że przyjęta przez organ wykładnia przepisów powołanej ustawy prowadzi do różnicowania sytuacji podatników, u których nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza próg 3 mln zł względem podatników, u których nadwyżka omawianych kosztów nie przekracza wskazanego progu.
Podobne stanowisko korzystne dla podatników wyraził WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 listopada 2018 r. (I SA/Wr 833/18), a także WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 grudnia 2018 r. (I SA/Po 699/18).
Warto zaznaczyć, że o powyższym wyroku WSA w Poznaniu wspominaliśmy w publikacji z 13.02.2019 r. (link), w której sygnalizowaliśmy pierwsze orzeczenia wpisujące się w korzystną dla podatników linię orzeczniczą.
