Remont sąsiedniej nieruchomości nie uprawnia do kosztów
Przedmiotem sporu pomiędzy podatnikiem o organem podatkowym było prawo zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na remont sąsiedniej nieruchomości. W bezpośrednim sąsiedztwie nowo budowanych przez dewelopera budynków znajdował się budynek z lat sześćdziesiątych ze starą elewacją. Podatnik postanowiła zagospodarować sąsiadujący teren poprzez modernizację elewacji i dachu budynku, a także remont chodnika niestanowiącego jej własności.
Organ podatkowy uznał, iż tego rodzaju wydatki nie mogą stanowić kosztów podatkowych, ponieważ podatnik nie uzyska od właściciela budynku (wspólnoty mieszkaniowej) żadnego świadczenia ekwiwalentnego. W konsekwencji nakłady na sąsiednią nieruchomość nie mogą stanowić podatkowych kosztów uzyskania przychodów, ponieważ de facto stanowią darowiznę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględniając skargę zauważył, że nakłady na mniejszy budynek poczynione przez spółkę mają oczywisty cel – mają skłonić potencjalnych nabywców luksusowych mieszkań do ich zakupu; chodzi o maksymalizację zysku. Świadczenie ekwiwalentne, jakiego spodziewać się można w związku z poczynieniem opisanych we wniosku inwestycji pochodzić może od osób trzecich. Sąd zauważył ponadto, że nie można zaakceptować poglądu, jakoby w celu wykluczenia darowizny, ekwiwalent ekonomiczny powinien pochodzić od podmiotu, który otrzymuje świadczenie. Świadczenie ekwiwalentne spółka otrzyma od nabywców apartamentów i nie nastąpi ono w intencji nieodpłatnego charytatywnego przysporzenia majątku wspólnocie mieszkaniowej, lecz ma nastąpić po to by skłonić potencjalnych nabywców mieszkań do ich zakupu. Celem świadczenia nie jest więc causa donandi, lecz zamiar maksymalizacji zysku spółki.
Odmienne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 września 2016 r. (sygn. II FSK 2186/14), podzielając stanowisko organu podatkowego. NSA podkreślił, iż darowizny nie stanowią kosztów podatkowych, a pojęcie darowizny oznacza darowiznę w rozumieniu prawa cywilnego. Istotą umowy darowizny jest zobowiązanie się darczyńcy kosztem swojego majątku do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego. Świadczenie musi być bezpłatne co oznacza, że nie może mieć odpowiednika w świadczeniu drugiej strony. Aby umowa darowizny doszła do skutku, strony tej umowy muszą być zgodne co do tego, że podstawa świadczenia darowizny ma charakter causa donandi, a więc wzbogacenie obdarowanego bez jakiejkolwiek korzyści z jego strony na rzecz darczyńcy. Zaistnienie zatem świadczenia ze strony innych osób, czyli osób trzecich nie ma wpływu na charakter umowy jako umowy darowizny. Obdarowana wspólnota mieszkaniowa w umowie nie zobowiązała się do żadnego świadczenia wzajemnego. Umowa zawierana przez spółkę będzie więc umową darowizny, bez względu na cel i motyw jaki przyświecał spółce przy wykonaniu świadczenia na rzecz innego podmiotu.
