Składka na rzecz stowarzyszenia nie stanowi kosztu podatkowego
Składki na rzecz stowarzyszeń nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych nawet w ograniczonej wysokości.
Jak wynika z ostatnio wydanej interpretacji, stowarzyszenia nie działają na podstawie odrębnej ustawy tj. ustawy która reguluje działanie tylko określonej grupy podmiotów w konkretnym i jednoznacznym zakresie.
Przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą często należą do różnego rodzaju organizacji, co wiąże się z obowiązkiem opłacania składki członkowskiej. Ponoszenie kosztów składki pozwala na korzystanie ze wsparcia ze strony organizacji. Podatnicy mają wątpliwości kiedy składka opłacana na rzecz organizacji do której przynależność nie jest obowiązkowa może stanowić koszt podatkowy.
Przykładem mogą być składki opłacane do Polskiej Radzie Biznesu, działającej na podstawie ustawy Prawo o stowarzyszeniach. Członkostwo w tej organizacji jest dobrowolne, natomiast Polska Rada Biznesu jest stowarzyszeniem działającym na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach. Członkami tej organizacji mogą być tylko osoby fizyczne spełniające określone wymogi, w szczególności, gdy osoba fizyczna kieruje przedsiębiorstwem zatrudniającym co najmniej 100 pracowników, a przychód ze sprzedaży przekracza kwotę 50 MLN PLN. Członkostwo prokurenta wnioskodawcy jest możliwe tylko dlatego, że kieruje on przedsiębiorstwem spełniającym określone w statucie warunki. Polska Rada Biznesu zrzesza przedsiębiorców i pracodawców z całej Polski, a osoby fizyczne będącymi członkami tej organizacji są reprezentantami spółek, dzięki którym osoby te mogą uczestniczyć w strukturach stowarzyszenia.
W interpretacji z 8 lipca 2020 roku (0111-KDIB1-1.4010.185.2020.1.BK) Dyrektor KIS uznał, że składka członkowska na rzecz stowarzyszenia nie może stanowić kosztów podatkowych. Jak wynika z uzasadnienia interpretacji, jedną z kategorii kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę niestanowiących kosztów podatkowych są określone w art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy o CIT są składki na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa. Wskazany przepis zawiera wyjątki od tej zasady zezwalający na zaliczenie do kosztów podatkowych m.in. składek na rzecz organizacji zrzeszających przedsiębiorców i pracodawców, działających na podstawie odrębnych ustaw – do wysokości łącznie nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty odpowiadającej 0,25% kwoty wynagrodzeń wypłaconych w poprzednim roku podatkowym, stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.
Aby móc zaliczyć składki na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa do kosztów podatkowych koniecznym jest by:
- wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo za
- organizacja, na rzecz której ponoszone są składki, zrzeszała przedsiębiorców i pracodawców,
- organizacja ta działa na podstawie odrębnych ustaw.
W ocenie Dyrektora KIS, w przypadku składek na rzecz stowarzyszenia niespełniony został ostatni z wymogów, tj. warunek, że organizacja winna działać na podstawie odrębnej ustawy. Wskazany przepis, nie dotyczy jakiejkolwiek ustawy na podstawie, której działa podmiot, na rzecz którego dokonuje się wpłat, lecz ustawy która reguluje działanie tylko określonej grupy podmiotów w konkretnym i jednoznacznym zakresie. Nie jest w tym względzie przesłanką wystarczającą do zastosowania wyjątku, że w ramach prowadzonej działalności podmiot umownie określi zakres swojej działalności, jeżeli inne podmioty działające na podstawie tej samej ustawy mogą również umownie określić inny zakres.
Zdaniem Dyrektora KIS, odrębnymi ustawami, o których mowa w powołanym przepisie, jest np. ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców, czy też inne ustawy regulujące działalność samorządowych organizacji przedsiębiorców. Zatem organizacjami, o których mowa w owianym przepisie są zasadniczo te z nich, które ze swej natury mogą zrzeszać tylko przedsiębiorców i pracodawców, jak np. organizacje przewidziane w ustawie z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle, ustawie z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych, ustawie z dnia 30 maja 1989 r. o samorządzie zawodowym niektórych przedsiębiorców.
Podstawą działania Polskiej Rady Biznesu oraz innych stowarzyszeń jest ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach. Zdaniem Dyrektora KIS, ustawa ta nie mieści się w „katalogu” ustaw spełniających warunki do uznania za ustawę odrębna, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 37 lit. c ustawy o CIT. Prawo o stowarzyszeniach nie jest bowiem odrębną, zindywidualizowaną ustawą dla kategorii podmiotów, o których mowa w powołanym przepisie.
