Leasing operacyjny bez ograniczeń w zakresie kosztów finansowania dłużnego
Do opłat leasingowych w zakresie leasingu operacyjnego nie stosuje się przepisów, dotyczących kosztów finansowania dłużnego.
Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów podatkowych koszty finansowania dłużnego, w części w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% podatkowej EBITDY. Koszty finansowania dłużnego to wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, premie, a także część odsetkowa raty leasingowej.
Nie budzi większych wątpliwości, że przy określaniu limitów kosztów finansowania dłużnego należy uwzględnić część odsetkową raty leasingowej w leasingu finansowym. Obowiązek ten wynika z literalnego brzmienia przepisów. Jednak wątpliwości podatników powstają w przypadku leasingu operacyjnego, którego charakter nie jest związany z finansowaniem dłużnym.
Taka sytuacja miała miejsce w przypadku spółki, która zawarła umowę dzierżawy lokomotywy, dla potrzeb podatkowych stanowiącą umowę leasingu operacyjnego. Wątpliwości Spółki dotyczyły uznania, czy płatności z tytułu czynszu dzierżawnego lokomotywy stanowią koszty finansowania dłużnego, a przez to podlegają limitowaniu w kosztach podatkowych. W ocenie podatnika, do kosztów finansowania dłużnego zalicza się jedynie część odsetkową raty leasingowej przy leasingu finansowym.
Przeciwnego zdania był organ podatkowy, który uznał, że do kosztów finansowania dłużnego zalicza się część odsetkową raty leasingowej zarówno przy leasingu finansowym jak i operacyjnym. Z literalnego brzmienia przepisów nie wynika, że koszty finansowania dłużnego obejmują jedynie część odsetkową raty przy leasingu finansowym. Oznacza to, zdaniem organu podatkowego, że również część odsetkowa w leasingu operacyjnym podlega zaliczeniu do kosztów finansowania dłużnego.
W wyroku z dnia 5 marca 2019 r. (sygn. I SA/Gd 1130/18) WSA w Gdańsku uznał, że zobowiązanie odsetkowe jest typowe wyłącznie dla leasingu finansowego w przypadku którego wyraźnie wydzielony jest kapitał i część odsetkowa, chociaż również w leasingu operacyjnym zdarza się wyodrębnienie odsetek w harmonogramie płatności. Na gruncie prawa podatkowego istota leasingu operacyjnego sprowadza się do używania rzeczy, która stanowi własność leasingodawcy, za co korzystający ponosi opłaty na jego rzecz, stanowiące w całości wynagrodzenie za używanie rzeczy. Jest to zatem umowa zbliżona do umowy najmu czy umowy dzierżawy. W konsekwencji, w przypadku leasingu operacyjnego próby wyodrębnienia z opłat "części odsetkowej raty leasingowej" stanowiłoby zabieg sztuczny, niewynikający z przepisów prawa, gdyż regulacje podatkowe w leasingu operacyjnym identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty.
Jak argumentował WSA, opłat w leasingu operacyjnym nie można w części uznać za koszty finansowania dłużnego, gdyż ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych. Nie każda opłata za używanie rzeczy, której naturalnym elementem jest marża właściciela za oddanie w użytkowanie, stanowi koszty finansowania dłużnego. Ustawodawca uznał, że do kategorii kosztów finansowania dłużnego należy zaliczyć wyłącznie koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków.
WSA podkreślił, że podział raty leasingowej na część kapitałową i odsetkową występuje wyłącznie w przypadku umów leasingu finansowego, bowiem jedynie ta kategoria umów zobowiązuje strony umowy do rozpoznania odpowiednio przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu tej części opłaty, która stanowi część odsetkową opłaty leasingowej. Tylko do opłat za korzystanie z rzeczy, które kwalifikowane są jako leasing finansowy mają zastosowanie przepisy o kosztach finansowania dłużnego.
