Limit kosztów finansowania dłużnego - korzystne orzecznictwo
Limitowanie w zaliczaniu kosztów finansowania dłużnego do kosztów podatkowych dotyczy wyłącznie nadwyżki ponad kwotę 3 mln zł.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r. (I SA/Po 699/18) był kolejnym przykładem korzystnego dla podatnika orzecznictwa w zakresie sposobu zaliczania kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów.
W przytoczonym wyroku Sąd przychylił się do stanowiska strony Skarżącej, według której w sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (zdefiniowana w art. 15 c. ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) przekroczy kwotę 3.000.000 zł, to wyłącznie nadwyżka ponad tę kwotę objęta będzie ograniczeniem wprowadzanym przez art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p.
Zgodnie z wymienionym przepisem podatnicy nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej części kosztów finansowania dłużnego, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% kwoty odpowiadającej sprecyzowanemu w treści przepisu wskaźnikowi EBIDTA. Omawiając tę regułę należy jednocześnie pamiętać o art. 15 ust. 14 pkt. 1 u.p.d.o.p., ograniczającym jej stosowanie do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł.
Interpretacja ww. przepisów była kwestią sporną we wspominanej sprawie, bowiem w zaskarżanej interpretacji organ podatkowy wyraził stanowisko, iż w sytuacji gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy kwotę 3.000.000 zł, ograniczenie wprowadzone w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. powinno mieć zastosowanie do pełnej kwoty takiej nadwyżki (z kwotą 3.000.000 zł włącznie).
Niemniej jednak WSA w Poznaniu uznał, że nie należy interpretować art. 15c ust. 1 w sposób obejmujący kwotę 3.000.000 zł, ponieważ jest to działanie wbrew literalnemu brzmieniu art. 15 ust. 14 pkt. 1 u.p.d.o.p, z którego wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. Zatem taka interpretacja dotyczy również sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania dłużnego u danego podatnika przekracza 3.000.000 zł i wówczas wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero od nadwyżki ponad wspomnianą kwotę.
Należy ponadto dodać, że w uzasadnieniu wyroku powołano się na wcześniejsze orzeczenie w analogicznej sprawie, jakie wydał WSA we Wrocławiu 13 listopada 2018 r. (I SA/Wr 833/18). Było ono wówczas szeroko komentowane, ponieważ reprezentowało stanowisko przeciwne do wykładni prezentowanej w wydawanych interpretacjach podatkowych, (np. 0114-KDIP2-2.4010.226.2018.1.AM), w których sposób interpretacji przepisów na korzyść podatnika uznawano jako stojący w sprzeczności z logiką działania progu de minimis określonego w dyrektywie Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. (tzw. dyrektywie ATAD).
Niniejszy argument zarówno w orzeczeniu I SA/Po 699/18, jak i I SA/Wr 833/18 został obalony stwierdzeniem, iż w sytuacji, gdy literalne brzmienie polskiej ustawy odbiega od celu dyrektywy, to zarówno sąd krajowy jak organ podatkowy nie może dokonywać wykładni prounijnej wbrew zapisowi przepisu krajowego.
Oba wyroki co prawda nie są prawomocne, stanowią jednak wyraźny przełom na korzyść podatnika w kontekście wcześniej prezentowanej linii orzeczniczej.
