Jak płacić, żeby nie stracić prawa do kosztów podatkowych (opublikowano w Rzeczpospolitej, 24.01.2018 r.)
Zapłata bez pośrednictwa rachunku płatniczego może pozbawić podatnika odliczenia wydatku. Nie dotyczy to każdego zobowiązania uiszczonego inaczej, niż przelewem. O tym, które sposoby płatności są bezpieczne, powinni wiedzieć księgowi prowadzący rozliczenia z fiskusem.
Począwszy od 1 stycznia 2017 r. przedsiębiorcy są zobowiązani do dokonywania lub przyjmowania płatności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą za pośrednictwem rachunku płatniczego. Obowiązek taki występuje, gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca, a jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł. Naruszenie przepisów, nakazujących dokonywanie płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, pozbawia podatnika prawa do potrącenia kosztu podatkowego w tej części, w jakiej płatność nastąpiła z pominięciem konta. Celem wprowadzonych przepisów było zwiększenie przejrzystości rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami, a przez to ochrona interesu publicznego. Wyeliminowanie niekontrolowanego przepływu gotówki ma przyczynić się do zwalczenia oszustw podatkowych czy prania brudnych pieniędzy.
Pozbawienie podatników prawa zaliczenia do kosztów podatkowych kwot zobowiązań spłaconych bez pośrednictwa rachunku płatniczego wywołało szereg niejasności. Największe wątpliwości budziło to, czy wyłączeniu z kosztów podatkowych podlegają zobowiązania uregulowane w inny sposób niż zapłata — np. potrącenie. Kolejnym problemem z wykładnią przepisów jest sposób obliczenia limitu transakcji, zwłaszcza gdy z jednej umowy wynika kilka płatności.
Kompensata bez ograniczeń
Powszechnym sposobem regulowania zobowiązań jest potrącenie, wskutek którego wzajemne wierzytelności umarzają się do wysokości wierzytelności niższej. Podatnicy mają wątpliwości, czy uregulowanie zobowiązania powyżej 15 000 zł poprzez kompensatę oznacza wyłączenie prawa do kosztu.
Organy podatkowe uznają, że ograniczenie w prawie zaliczenia do kosztów dotyczy wyłącznie płatności dokonywanych z pominięciem rachunku płatniczego. Ograniczenie obejmuje więc tylko wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. zapłatę gotówką. Regulacje te nie znajdą zastosowania do kompensaty, która ze swojej istoty nie ma charakteru płatności i nie jest związana z rachunkiem płatniczym. Jakkolwiek w wyniku kompensaty dochodzi do uregulowania zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują "płatności", które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji. Analogicznie w przypadku, gdy zobowiązanie uregulowane jest w wyniku wymiany barterowej. Pojęcie płatności ma węższy zakres i stanowi jeden ze sposobów regulowania zobowiązań. Takie stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 4 lipca 2017 r. (0111-KDIB2-3.4010.30.2017.1.AZE).
Zapłata wekslem
Podatnicy, którzy w celu uregulowania zobowiązania wydają kontrahentowi weksel własny, nie tracą prawa do potrącenia kosztu podatkowego. W interpretacji z 1 lutego 2017 r. (2461-IBPB-1-1.4510.375.2016.1.BS) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że uregulowanie zobowiązania w drodze odnowienia (nowacji), polegającego na tym, że podatnik zostaje zwolniony z dotychczasowego zobowiązania do zapłaty należności za towar lub usługę w zamian za zaciągnięcie nowego zobowiązania do zapłaty kwoty wynikającej z wystawionego i wydanego kontrahentowi weksla własnego, nie stanowi "płatności", lecz inną formę regulowania zobowiązań. Ponieważ ograniczenia w prawie rozpoznania kosztu podatkowego dotyczą tylko płatności, a swym zakresem nie obejmują innych form regulowania zobowiązań, wygaśnięcie zobowiązania poprzez wydanie weksla nie ogranicza prawa do potrącenia kosztu podatkowego.
Biorąc pod uwagę stanowiska organów podatkowych, że ograniczenia w prawie zaliczenia do kosztów podatkowych dotyczą wyłącznie płatności, a swym zakresem nie obejmują innych sposobów regulowania zobowiązań, należy uznać, że podatnicy bez obawy o utratę prawa rozpoznania kosztu podatkowego mogą regulować zobowiązania nie tylko poprzez barter lub kompensatę, ale również poprzez czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywę, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe.
Zapłata kartą spełnia warunek
W interpretacji z 3 marca 2017 r. (sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.57.2017.2.AL) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że regulowanie zobowiązań przy pomocy kart płatniczych spełnia przesłanki zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego. Zapłata kartą płatniczą jest powszechnie stosowaną formą bezgotówkowego regulowania zobowiązań, pomimo że służyć może również do wpłaty i wypłaty gotówki. Rozliczenie transakcji uregulowanych kartą płatniczą następuje na podstawie wyciągu bankowego, na którym zarejestrowany jest wpływ środków pieniężnych z tytułu sprzedaży. Spełnione są więc przesłanki dokonania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego.
Pobranie z ograniczeniem
Szczególnym sposobem regulowania zobowiązań jest zapłata za pobraniem, gdzie zamówiony towar trafia do nabywcy za pośrednictwem firmy kurierskiej, która odbiera go od sprzedawcy i zawozi do nabywcy. W takich sytuacjach można określić sposób płatności za pobraniem polegający na tym, że kurier wydaje nabywcy towar dopiero po fizycznym wpłaceniu mu wymaganej kwoty, a następnie odpowiednią kwotę przelewa na konto bankowe sprzedawcy. Biorąc pod uwagę cel wprowadzonych przepisów, tj. dążenie ustawodawcy, aby płatności przepływały przez rachunki płatnicze, wydaje się że zapłata za pobraniem realizuje założenie ustawodawcy. Zapłata trafia ostatecznie na rachunek przedsiębiorcy, co pozwala na kontrolę rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami.
Jednak odmienne stanowisko prezentują w tym zakresie organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej z 27 lutego 2017 r. (1061-IPTPB1.4511.1071.2016.1.AP) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, że jeżeli nabywca przekaże firmie transportowej zapłatę w gotówce, a ta następnie przeleje pobrane pieniądze na właściwy rachunek bankowy sprzedawcy, należy uznać, że płatność taka nie została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego. Podatnik zapłacił gotówką pośrednikowi. W efekcie nie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodu faktur zapłaconych za pobraniem, których wartość przekracza limit 15 000 zł.
Tylko po stronie kupującego
Jak wynika z obowiązujących od 1 stycznia 2017 r. przepisów, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, jeżeli stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca a jednorazowa wartość transakcji przekracza równowartość 15 000 zł. Biorąc pod uwagę literalne brzmienie przepisów, nie budzi wątpliwości, że nie tylko dokonanie zapłaty, ale również przyjęcie płatności powyżej 15 000 zł musi być przeprowadzone za pośrednictwem rachunku płatniczego. Skoro również przyjęcie płatności powinno nastąpić za pośrednictwem rachunku, pojawiły się wątpliwości, czy podatnicy, którzy przyjęli płatność w gotówce mają prawo zaliczyć do kosztów podatkowych koszty bezpośrednio związane z uzyskanym w gotówce przychodem.
Ministerstwo Finansów, przedstawiając swoje stanowisko na łamach prasy podkreślało, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy zarówno dokonującego, jak i przyjmującego płatność, jeżeli tylko wartość transakcji przekroczy 15 000 zł. Jednak naruszenie tego obowiązku wywiera skutki podatkowe jedynie po stronie podmiotu, który zapłacił gotówką. Otrzymujący zapłatę nie jest zobowiązany do wyłączenia z rachunku podatkowego kosztów poniesionych w związku z uzyskaniem przychodu otrzymanego gotówką.
Gdy kontrahent jest spoza Polski
Jak wynika z pisma z 8 lutego 2017 r. ministra rozwoju i finansów (DD6.054.4.2017), obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności powyżej 15 000 zł, związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą, za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy przedsiębiorców w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Nie ulega wątpliwości, że warunki uznania za przedsiębiorcę spełnia osoba zagraniczna, wykonująca działalność gospodarczą zagranicą, określana mianem przedsiębiorcy zagranicznego. W związku z tym obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy transakcji, których stroną jest inny przedsiębiorca, a więc również transakcji realizowanych z przedsiębiorcami zagranicznymi.
15 000 zł – brutto czy netto
Obowiązek płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy transakcji, których wartość przekracza 15 000 zł, bez rozróżnienia czy jest to wartość „brutto”, czy „netto”. Wartość transakcji stanowi zatem wartość, cena uzgodniona przez strony transakcji, którą jedna strona jest zobowiązana zapłacić. Cenę zapłaty stanowi wartość brutto. Natomiast kwestia wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów powinna być rozpatrywana jedynie do tej części płatności, która zgodnie z przepisami ustaw o podatkach dochodowych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów, a więc wartość netto. Takie stanowisko zostało wskazane w interpretacji indywidualnej z 19 stycznia 2017 r. (0461-ITPB3.4511.332.2016.1.AK) przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.
Nie tylko nadwyżka ponad limit
Obowiązek płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł. Podatnicy podnoszą, że skoro do kwoty 15 000 zł można zobowiązania regulować w gotówce, to wyłączeniu z kosztów podlega jedynie nadwyżka ponad dopuszczalny próg, a kwota 15 000 zł może stanowić koszt podatkowy.
Jednak odmienne stanowisko w tym zakresie prezentują organy podatkowe. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 25 października 2017 r. (0115-KDIT2-3.4010.141.2017.5.MK) uznał, że wyłączeniu z kosztów podatkowych podlega cała kwota jaka została uregulowana z pominięciem rachunku płatniczego, a nie jedynie nadwyżka ponad 15 000 zł. Obowiązek płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy każdej transakcji, której wartość przekracza 15 000 zł. Naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem rachunku, oznacza brak możliwości rozpoznania kosztu w części, w jakiej płatność została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.
O TYM WARTO PAMIĘTAĆ
Dokonywanie lub przyjmowanie płatności pomiędzy przedsiębiorcami związanych z działalnością gospodarczą obligatoryjnie następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego. Naruszenie tego obowiązku skutkuje wyłączeniem prawa do kosztu podatkowego. Należy jednak pamiętać, że:
- gotówką mogą być regulowane zobowiązania, wynikające z transakcji, których wartość nie przekracza 15 000 zł, przy czym przyjmuje się, że jest to kwota brutto (wraz z VAT),
- podatnicy mogą regulować zobowiązania, bez utraty prawa do kosztu, w inny sposób niż zapłata, np. poprzez kompensatę, wymianę barterową, wydanie weksla,
- pod pojęciem "jednorazowa wartość transakcji" rozumie się ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami, a sposób ustalenia wartości transakcji jest uzależniony od rodzaju umowy,
- naruszenie przepisów o dokonywaniu i przyjmowaniu płatności za pośrednictwem rachunku wyłącza prawo do kosztu tylko po stronie dokonującego płatności; Wierzyciel może przyjąć płatność w gotówce, bez ryzyka utraty prawa do potrącenia kosztów związanych z przychodem otrzymanym w gotówce.
Suma z kontraktu czy kwota z faktury
DEFINICJE | Określając jednorazową wartość transakcji nie należy odnosić się do liczby płatności, lecz powiązać poszczególne świadczenia występujące w ramach jednej umowy.
W przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego. Pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Regulacje ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wyraźnie odnoszą się bowiem do wartości transakcji bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.
W interpretacji z 4 kwietnia 2017 r. (2461-IBPB-1-2.4510.21.2017.2.MS) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego, której przedmiotem jest świadczenie usług lub dostawa towarów. Przez transakcję należy rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Dlatego pod pojęciem "jednorazowa wartość transakcji" należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne z kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa o roboty budowlane). Pojęcie jednorazowej wartości transakcji będzie odmiennie kształtowało się w ramach poszczególnych rodzajów umów.
Przy umowach dostawy…
Określając jednorazową wartość transakcji nie należy odnosić się do liczby płatności, lecz powiązać poszczególne świadczenia występujące w ramach jednego stosunku umownego. W przypadku umów, które określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości, jednorazowa wartość transakcji odnosi się do wartości poszczególnych zamówień. Nie ma podstaw do tego, aby twierdzić, że zawarcie umowy ramowej jest równoznaczne z zawarciem jednej transakcji. Jeżeli wartość poszczególnych dostaw nie przekracza 15 000 zł, płatność może nastąpić w gotówce. Stanowisko takie zostało zaprezentowane w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 lipca 2017 r. (0112-KDIL5.4010.69.2017.2.EK). Ze stanu faktycznego, będącego podstawą wydania tej interpretacji wynikało, że kontrahenci dostarczają swoje produkty do podatnika kilka razy dziennie, a dostawa produktów każdorazowo dokumentowana jest odrębną fakturą. Pojedyncza faktura nie przekracza 15 000 zł, jednak suma faktur wystawianych przez jednego kontrahenta jednego dnia przekracza tę kwotę. W tym stanie rzeczy organ przyjął, że każdą dostawę produktów do podatnika należy traktować jako odrębną umowę. W związku z tym, wartość dostaw od poszczególnego kontrahenta nie podlega sumowaniu w ramach działalności całej spółki, a w konsekwencji jednorazową wartość transakcji stanowi wartość zobowiązania wynikająca z pojedynczej dostawy produktów od konkretnego dostawcy.
… na czas określony…
W przypadku umów zawartych na czas określony, które przewidują wypłatę stałego wynagrodzenia w okresach miesięcznych, limit 15 000 zł jest odnoszony do należności wynikających z umowy za cały okres jej trwania, a nie płatności wynagrodzenia za poszczególne okresy rozliczeniowe. Z treści umowy wynika całkowita wartość zobowiązania wnioskodawcy wobec zleceniobiorcy z tytułu wypłaty wynagrodzenia stałego. Strony umowy, ustalając wysokość wynagrodzenia miesięcznego oraz okres przez jaki umowa ma obowiązywać, z góry znają sumę należności wynikających z umowy. Skoro znana jest ogólna wartość zobowiązania, to do niej, a nie do poszczególnych okresów rozliczeniowych odnosi się pojęcie jednorazowej wartości transakcji. Takie stanowisko zostało wskazane w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 sierpnia 2017 r. (0112-KDIL3-3.4010.14.2017.1.KP).
Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 27 września 2017 r. (I SA/Wr 688/17) w którym uznał, że w przypadku umowy zawartej na czas określony znana jest ogólna wartość transakcji. Pojęcia „wartość transakcji” nie należy odnosić do należności za poszczególne okresy rozliczeniowe, ale do sumy wierzytelności przysługujących usługodawcy za czas trwania umowy zawartej na czas określony. Gdy suma płatności wynikająca z umowy realizowanej i rozliczanej w okresach miesięcznych, zawartej na czas określony, przekroczyłaby limit 15 000 zł, to płatności za poszczególne miesiące dokonywane w formie gotówkowej nie będą stanowiły podatkowych kosztów uzyskania przychodów.
… i nieokreślony
Jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania – co może dotyczyć między innymi umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony – pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. W przypadku usług o charakterze ciągłym pojęcie „jednorazowa wartość transakcji" należy utożsamiać z wartością zobowiązania za pojedynczy okres rozliczeniowy. Takie stanowisko zostało zawarte w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 marca 2017 r. (0111-KDIB1-3.4010.2.2017.1.MST). Jak wskazał organ, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego. W umowie nie została określona całkowita wartość transakcji, lecz jest ona uzależniona od czasu jej trwania. Zatem wartość transakcji ustalana jest w odniesieniu do poszczególnych miesięcznych okresów rozliczeniowych, a nie w odniesieniu do całego czasu trwania umowy, który jest nieokreślony.
Czy zmiana sposobu zapłaty daje prawo do odliczenia
PRAKTYKA | Podatnicy, którzy zapomnieli o obowiązku płatności za pośrednictwem płatniczego konta, usiłują naprawić swój błąd poprzez żądanie zwrotu gotówki, a następnie zapłatę przelewem. Organy nie mają jednego zdania na ten temat.
W interpretacji indywidualnej z 25 stycznia 2017 r. (1462-IPPB3.4510.974.2016.2.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że podstawowym sposobem zaspokojenia wierzyciela jest dobrowolne spełnienie świadczenia przez dłużnika. Uregulowanie zobowiązania poprzez zapłatę gotówką skutkuje wygaśnięciem zobowiązania. Działania podjęte po tym zdarzeniu przez obie strony, tj. zwrot gotówki przez kontrahenta za opłaconą fakturę oraz wpłata otrzymanej kwoty na konto kontrahenta za pośrednictwem rachunku płatniczego nie mają podstawy prawnej. Wpłaty na rachunek bankowy nie można uznać za zapłatę, gdyż ta miała już miejsce wcześniej – w momencie uregulowania zobowiązania gotówką. Od tej pory wnioskodawca przestał być dłużnikiem kontrahenta. Tym samym, pomimo późniejszych przepływów, zobowiązanie zostało uregulowane w gotówce czyli bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
Odmienne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 17 stycznia 2017 r. (0461-ITPB1.4511.864.2016.2.DR), w której uznał, że znowelizowane przepisy nie określają skutków związanych z zapłatą w gotówce, a następnie zwróceniem płatności i dokonaniem ostatecznej zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego. W przypadku takiej swoistej korekty przeprowadzenia płatności, uwzględniającej rachunek płatniczy, należałoby uznać, że płatność nastąpiła za pośrednictwem rachunku płatniczego.
W ocenie autora, należy uznać, że zwrot płatności w gotówce oraz dokonanie zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego uprawnia podatnika do potrącenia kosztu podatkowego. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z zasadą swobody umów, strony transakcji mogą ułożyć stosunek prawny w dowolny sposób. Strony mogą więc umówić się, że płatność gotówkową uznaje się za niebyłą, a zobowiązanie zostanie uregulowane przelewem. Ponadto, skoro celem wprowadzonych przepisów było zmuszenie podatników, aby płatności dokonywali za pośrednictwem rachunku płatniczego, to cel ten jest spełniony, jeżeli ostateczna płatność nastąpi w formie przelewu.
ZDANIEM AUTORA
Obowiązkowe dokonywanie płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego wpływa pozytywnie na przejrzystość przepływów pieniężnych, co ogranicza niekorzystne zjawiska, takie jak uchylanie się od opodatkowania czy pranie brudnych pieniędzy. Poprzez zapłatę gotówką mogą być regulowane zobowiązania wynikające z transakcji, których wartość nie przekracza 15 000 zł. Jednocześnie ustawodawca wprowadził skuteczny sposób egzekwowania tego obowiązku w postaci wyłączenia z kosztów podatkowych płatności realizowanych bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
Do końca 2016 r. istniał co prawda obowiązek dokonywania płatności o wartości przekraczającej 15 000 euro za pośrednictwem rachunku, jednak niedopełnienie tego obowiązku nie wiązało się z żadną dolegliwością. Pozbawienie prawa do potrącenia kosztu wydaje się skutecznym sposobem na mobilizowanie podatników do płacenia przelewem. Jednocześnie wyłączeniu z kosztów nie podlega regulowanie zobowiązań w inny sposób niż zapłata. Podatnicy w dalszym ciągu mogą regulować zobowiązania za pomocą kompensaty czy wymiany barterowej, bez ryzyka utraty prawa do kosztu. Pozytywnie należy ocenić stanowisko, że naruszenie przepisów o obowiązku zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego pozbawia prawa do kosztu tylko tę stronę transakcji, która dokonała zapłaty. Przyjęcie, że podatnik otrzymujący przychód nie ma prawa do potrącenia kosztów bezpośrednich związanych z otrzymaną płatnością w gotówce doprowadziłoby do sytuacji, że wierzyciel odmawiając zapłaty gotówką dla zachowania prawa do kosztu narażałby się na brak otrzymania płatności.
Mankamentem wprowadzonych przepisów jest brak definicji pojęcia „transakcja” oraz sposobu określania jej wartości. Podatnicy mają wątpliwości, w jaki sposób ustalać limit transakcji, który zobowiązuje ich do zapłaty przelewem. Pewnym ułatwieniem dla nich są interpretacje, które określają jak należy ustalać wartość transakcji. Nie są to jednak stanowiska wiążące i prawdopodobnie nie zostały w nich wskazane wszystkie rodzaje transakcji, które występują na rynku. Wydaje się, że w tym zakresie powinna zostać wydana interpretacja ogólna, chroniąca każdego podatnika. Jednak z góry zapowiedziano, że takiej interpretacji nie będzie, ponieważ w obrocie gospodarczym występuje zbyt wiele przypadków, których nie da się przewidzieć.
Opublikowano w Rzeczpospolitej, dnia 24.01.2018 r. (Jak płacić, żeby nie stracić prawa do kosztów podatkowych)
