Ubezpieczenie bez podatku u źródła
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej ostatecznie przyznał rację podatnikom i stwierdził, że usługi ubezpieczeniowe nabywane od podmiotu niebędącego rezydentem nie są usługami podobnymi do gwarancji, a więc nie podlegają obowiązkowemu podatkowi u źródła.
Przypomnijmy, w świetle art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”) podatkiem u źródła objęte są m.in. przychody z tytułu świadczeń gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, zaś osoba prawna wypłacająca tego typu świadczenia na rzecz nierezydenta obowiązana jest do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat.
W stanie faktycznym będącym przedmiotem rozważań Dyrektora KIS Wnioskodawca w związku z prowadzoną przez siebie działalnością oraz ponoszonym ryzykiem zawierać będzie z podmiotami zagranicznymi stosowne umowy ubezpieczeniowe, w zakresie ubezpieczeń majątkowych oraz osobowych. Usługi nabywane będą na rzecz centrali Wnioskodawcy, która znajduje się na terytorium Polski. Płatności za przedmiotowe usługi dokonywane będą z rachunków bankowych centrali oraz nabywane będą od podmiotów bezpośrednio świadczących usługi ubezpieczeniowe, albo od brokerów ubezpieczeniowych.
W związku z powyższym, Wnioskodawca zapytał Dyrektora KIS, czy usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, nabywane od podmiotu niebędącego rezydentem, do którego zastosowanie ma art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podlegają/będą podlegać w Polsce opodatkowaniu u źródła na podstawie w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT? Wnioskodawca stanął na stanowisku, zgodnie z którym usługi te nie będą podlegały opodatkowaniem podatkiem u źródła.
Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowym do rozstrzygnięcia tego problemu było ustalenie, czy usługi ubezpieczeniowe, których dotyczy wniosek, mogą stanowić usługi podobne do usług gwarancji oraz poręczeń, wymienianych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy, po pierwsze należy zwrócić uwagę na fakt, że umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną, zaś umowa gwarancji stanowi umowę nienazwaną, nieuregulowaną w Kodeksie cywilnym. Ponadto, kolejną cechą odróżniającą różnicującą umowę ubezpieczenia oraz gwarancję jest fakt, że naprawiając szkodę na podstawie umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel wstępuje na miejsce ubezpieczającego i nabywa roszczenie przeciwko osobie trzeciej. W przypadku gwarancji z kolei przyjmuje się w orzecznictwie, iż brak jest podstaw do zastosowania czy to wprost czy na zasadzie analogi art. 518 § 1 k.c. w sytuacji gdy gwarant spłaca cudzy dług. Gwarancja stanowi bowiem źródło samoistnej odpowiedzialności za nieosiągnięcie obiecanego i gwarantowanego rezultatu. Oznacza to więc, że nie ma ona charakteru akcesoryjnego i rodzi pierwotną odpowiedzialność odszkodowawczą.
Z tak zaprezentowanym stanowiskiem zgodził się Dyrektor KIS, jednocześnie odstępując od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska dokonanego przez Wnioskodawcę.
Interpretacja indywidualna DKIS z 17 listopada 2023 r. sygn. akt 0111-KDIB1-2.4010.473.2023.2.END
