Czynsz za wynajem nieruchomości od wspólnika do spółki a estoński CIT
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 23 marca 2023 r. sygn. akt I SA/Łd 137/23 uchylił niekorzystną interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 listopada 2022 r. zn. 0111-KDIB1-1.4010.532.2022.2.AW w przedmiocie przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.
W stanie faktycznym, będącym przedmiotem interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie m.in. handlu hurtowymi akcesoriami meblowymi. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawczyni wykorzystywała m.in. nieruchomość, która stanowiła jej własność na prawach wspólności ustawowej majątkowej. Omawiana nieruchomość wpisana została do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię.
Wnioskodawczyni zainteresowana była przekształceniem prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, jednak bezpośrednio przez przekształceniem Wnioskodawczyni zamierzała wycofać z prowadzonej ewidencji ww. nieruchomość. Wycofanie nieruchomości miało być związane z ograniczeniem ryzyka biznesowego oraz miało nie skutkować zaprzestaniem jej wykorzystywania w działalności gospodarczej. Bezpośrednio po przekształceniu wyłączona nieruchomość miała zostać wynajęta lub wydzierżawiona na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawczyni podkreśliła, że usługa najmu lub dzierżawy będzie opodatkowana podatkiem VAT, nie będzie korzystać ze zwolnienia i nie będzie wykorzystywana do jej celów osobistych. Ponadto, czynsz najmu lub dzierżawy będzie odpowiadał warunkom rynkowym.
W związku z powyższym. Wnioskodawczyni dążyła do uzyskania odpowiedzi na pytanie, czy czynsz najmu lub dzierżawy, który będzie otrzymywany przez Wnioskodawczynię od spółki za korzystanie m.in. z nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek jako dochód z tytułu ukrytych zysków. W ocenie Wnioskodawczyni omawiane przysporzenie nie powinno takiego ukrytego zysku stanowić, gdyż m.in. nie jest to przysporzenie związane z prawem do udziału w zysku.
Organ podatkowy wprawdzie doszedł do wniosku, że czynsz najmu lub dzierżawy płacony przez podatnika na rzecz jego wspólnika nie spełni dyspozycji art. 28m ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT (tj. nadwyżki wartości rynkowej transakcji określonej zgodnie z art. 11c ponad ustaloną cenę tej transakcji), o ile zostanie ustalony na warunkach rynkowych, to jednak uznał, że w praktyce za ukryty zysk można byłoby uznać np. świadczenia powstałe w wyniku uzgodnień, których nie zawarłyby podmioty powiązane. Argumentacja w tym zakresie została zaczerpnięta z objaśnień podatkowych -„Przewodnik do Ryczałtu od dochodu spółek kapitałowych”. Dyrektor KIS sięgnął więc nie tylko do ceny transakcji, ale także do samej możliwości zawarcia danej transakcji, gdyby nie uczestniczyły w niej podmioty powiązane (tj. czy taka transakcja mogłaby mieć miejsce między podmiotami niepowiązanymi). Finalnie Dyrektor KIS uznał, że kwota czynszu najmu lub dzierżawy stanowić będzie ukryty zysk, gdyż Wnioskodawczyni wycofując określone składniki z majątku prowadzonej działalności nie zadba o wyposażenie spółki w aktywa niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej.
Z tak zaprezentowanym stanowiskiem nie zgodził się natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. WSA potwierdził, że organ podatkowy w sposób prawidłowy wywiódł, że czynsz najmu lub dzierżawy nie spełni dyspozycji art. 28m ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, o ile ustalony został na warunkach rynkowych. Sąd nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem organu, który dokonując oceny stanowiska Wnioskodawczyni położył nacisk na określenie potrzeb spółki z punktu widzenia przedmiotu jej działalności, zasadności zakupu lub świadczenia takiej transakcji w aspekcie sytuacji majątkowej spółki, czy faktycznych jej potrzeb biznesowych. Oceny takiej organ podatkowy finalnie jednak nie dokonał i uznał stanowisko strony jako nieprawidłowe. Sąd stwierdził, że organ podatkowy w istocie odstąpił od dokonanej wykładni istotnych w sprawie przepisów prawa podatkowego. WSA podkreślił, że objaśnienia podatkowe nie mają mocy wiążącej i nie stanowią przepisów powszechnie obowiązujących, a tym samym nie mogą stanowić uzasadnienia dla zakwestionowania stanowiska Wnioskodawczyni. Sąd stanął wręcz na stanowisku, że po lekturze zaskarżonej interpretacji odniósł wrażenie, iż organ nie chcąc pogodzić się w wynikami wykładni ww. norm prawnych poszukuje innego uzasadnienia dla zanegowania stanowiska strony, czego przejawem było odwołanie do objaśnień.
Tym samym, uchylając zaskarżoną interpretację sąd zobowiązał organ interpretacyjny do wyczerpującego i kompleksowego odniesienia się do stanowiska Wnioskodawczyni, gdyż w jego ocenie uzasadnienie prawne zaskarżonej interpretacji nie było wystarczające.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 23 marca 2023 r. sygn. akt I SA/Łd 137/23
