Hosting danych nie stanowi podstawy do pobrania podatku u źródła
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 marca 2023 r. orzekł, że przedsiębiorca nie ma obowiązku potrącenia podatku u źródła w przypadku wypłaty wynagrodzenia na rzecz nierezydenta z tytułu usługi przechowywania danych w tzw. chmurze.
Przedmiotem świadczenia opisanego w zaskarżonej interpretacji indywidualnej miał być przede wszystkim wynajem mocy obliczeniowej serwerów i wsparcie infrastruktury aplikacji. Skarżąca dążyła do ustalenia, czy wydatki ponoszone z tytułu zakupu usług, w tym m.in. usługi hostingu aplikacji mieszczą się w katalogu świadczeń, o którym mowa w art. 21 ust. 1-4 ustawy o CIT, który uzasadniałby potrącenie od tej należności podatku u źródła. Przypomnijmy, że w świetle ustawy o CIT do obowiązku pobrania podatku u źródła dojdzie m.in. w sytuacji, w której podatnik niemający na terytorium RP siedziby lub zarządu uzyska przychód m.in. z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.
W ocenie Skarżącej tego rodzaju świadczenie nie może być tożsame z płatnościami wskazanymi w ww. katalogu, w szczególności w zakresie płatności za użytkowanie urządzenia przemysłowego. Zgodnie z techniczną definicją "hosting" polega na udostępnianiu przez dostawcę usług zasobów serwerowni poprzez oddanie do dyspozycji określonej objętości zasobów dyskowych (serwerów). Z punktu widzenia dostawcy takich usług polega ona głównie na dbaniu o stałe, poprawne działanie dysków i połączenie serwera z siecią komputerową, jak również na ochronie przechowywanych danych przed kradzieżą lub zniszczeniem.
Z tak zaprezentowanym stanowiskiem Skarżącej nie zgodził się Dyrektor KIS i wskazał, że „zasoby serwerowni” będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności komercyjnej, a tym samym należy uznać serwer za urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Organ podatkowy posłużył się bardzo szeroką definicją urządzenia przemysłowego i wskazał, że wyjaśniając sens tego pojęcia na gruncie prawa podatkowego nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego słów „urządzenie” oraz „przemysłowe”, rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w ustawie o CIT, bowiem prowadzić to będzie do błędnych wniosków.
Z tak zaprezentowanym stanowiskiem nie zgodził się zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1299/19), jak i Naczelny Sąd Administracyjny, który rozpatrywał sprawę na skutek skargi kasacyjnej wniesionej przez organ podatkowy. NSA w uzasadnieniu wyroku podkreślił, że w orzecznictwie podatkowym ukształtował się pogląd, zgodnie z którym płatności związane z korzystaniem ze sprzętu komputerowego można uznać za należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, wówczas gdy płatność ta ma miejsce w związku z wynajęciem (dzierżawą, leasingiem) sprzętu, a nie ze świadczeniem polegającym na udostępnieniu przestrzeni na serwerze, umożliwiającym przechowywanie na nim danych. Podkreślono, że bardzo istotnym jest zwrócenie uwagi na aspekt funkcjonalny urządzenia przemysłowego. Jeżeli bowiem centrum danych to grupa serwerów połączonych ze sobą sieciowo, a jego wynajem to oddanie innym podmiotom potrzebnego im miejsca na dysku serwera, to w świetle przedstawionego stanu faktycznego opisane urządzenie w zakresie funkcjonalnym nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest przeznaczone do procesu produkcji, a służy do przechowywania i wykorzystywania programów, poczty elektronicznej i innych danych komputerowych.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 marca 2023 r. sygn. akt II FSK 2089/20
