Prowadzenie ewidencji przez rolników prowadzących działalność gospodarczą
Rolnicy prowadzący działalność gospodarczą są zobowiązani do prowadzenia ewidencji do celów podatkowych.
Stosownie do art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof) osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.
Zasada ta dotyczy również rolników prowadzących dodatkowo pozarolniczą działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 5a pkt 6 updof.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami podatnicy mogą prowadzić w danym roku ewidencję w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów pod warunkiem nie przekroczenia limitu 2.500.000,00 EUR przychodów osiągniętych ze sprzedaży towarów i produktów za poprzedni rok podatkowy (obecnie 10.711.500,00 zł).
Ustawa odnosi się do sumy przychodów osiąganych przez podatnika, niezależnie czy pochodzą z działalności rolniczej czy pozarolniczej, co oznacza że ewidencja działalności rolniczej i pozarolniczej powinna być prowadzona w jednej księdze rachunkowej.
Należy przy tym zaznaczyć, że ujmowanie w księdze więcej niż jednego rodzaju działalności oznacza konieczność wyodrębnienia poszczególnych ich rodzajów w sposób umożliwiający ustalenie przychodów, kosztów oraz wyniku finansowego tych działalności, w szczególności w zakresie dotyczącym odmiennych zasad opodatkowania działalności rolniczej i gospodarczej.
Pomocne tu będą wyodrębnienia w obrębie kont syntetycznych i analitycznych, jak i ewidencji pomocniczych dotyczących rodzajów sprzedaży, przypisania kosztów itp.
W sytuacji gdy ewidencja taka nie będzie prowadzona lub zostanie uznana za niewystarczającą na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 3 updof, zgodnie z którym jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.
Zasada ta może być również stosowana do tzw. kosztów wspólnych, których nie da się wprost przypisać do konkretnego rodzaju działalności (np. koszty zarządu, obsługa księgowa, koszty administracyjne, samochody służbowe itp.).
Na zakończenie należy wskazać, że w odniesieniu do działalności rolniczej jednostki mogą korzystać z rozwiązań wynikających z Krajowego Standardu Rachunkowości nr 12 „Działalność rolnicza”.
Kontakt:
Andrzej Kostrobała
tel. (82) 565-43-01
a.kostrobala@doradca.lublin.pl
