Ulga na ekspansję tylko dla podmiotów wytwarzających swoje produkty samodzielnie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z 22 marca 2023 r. sygn. akt I SA/Lu 33/23 oddalił skargę na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 grudnia 2022 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.
Tym samym, sąd administracyjny zgadzając się z organem podatkowym stwierdził, że zasadniczym celem wprowadzenia ulgi na ekspansję (ulgi prowzrostowej) było wsparcie niewielkich podmiotów – producentów – w działaniach ukierunkowanych na rozwój sprzedaży produktów, a nie osób zlecających produkcję podmiotom trzecim.
W sprawie będącej przedmiotem postępowania Skarżąca wystąpiła do Dyrektora KIS z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości skorzystania z ulgi prowzrostowej, o której mowa w art. 18eb ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”). Przedmiotem sporu była przede wszystkim definicja produktu, zgodnie z którą przez produkt rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika.
W ramach prowadzonej działalności Skarżąca sprzedawała napoje pod własną marką. W celu zwiększenia przychodów Skarżąca ponosiła koszty, o których mowa w art. 18eb ust. 7 ustawy o CIT (koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów).
Jednym z etapów związanych z procesem produkcji napojów było zlecenie podmiotowi zewnętrznemu ich fizycznego wyprodukowania wraz z opakowaniem, według wytycznych Skarżącej. Na gotowym produkcie znajdował się znak słowno-graficzny, z którego wynikało, że producentem napoju jest Skarżąca. Skarżąca twierdziła, że samo zlecenie fizycznego wykonania produktów podwykonawcy nie odbiera jej przymiotu twórcy.
Ze stanowiskiem Skarżącej nie zgodził się jednak organ podatkowy i wskazał, że w sprawie będącej przedmiotem interpretacji nie doszło do wytworzenia produktu, a do jego nabycia. Tym samym Skarżąca nie będzie miała prawa do skorzystania z ulgi prowzrostowej.
W skardze złożonej do sądu administracyjnego Skarżąca wnosiła o uchylenie interpretacji w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Skarżąca stanęła na stanowisku, że organ interpretując literalnie art. 18eb ust. 2 ustawy o CIT (dotyczący definicji produktów, jako rzeczy wytworzonych przez podatnika) nieprawidłowo ograniczył jego zakres, wyłączając z niego całą produkcję/wytwarzanie, które angażuje podmioty trzecie do fizycznego wykonania wyrobu.
Z tak przedstawionym stanowiskiem nie zgodził się WSA w Lublinie i stwierdził, że w prawie podatkowym obowiązuje prymat wykładni gramatycznej (językowej). Tym samym, w ocenie sądu dopóki wykładnia językowa treści przepisu nie wzbudza wątpliwości interpretacyjnych, tym samym sięgnięcie po inne reguły wykładni nie będzie uzasadnione.
Sąd stwierdził, iż przez produkty, o jakich mowa w art. 18eb ust. 2 ustawy o CIT należy rozumieć rzeczy, a więc przedmioty materialne, wytworzone (wyprodukowane) w całości, w sposób bezpośredni i samodzielnie przez podatnika, do którego ustawodawca wprost nawiązuje jako "fizycznego autora" tegoż wytworzenia.
Reasumując, sąd stwierdził, że w przedmiotowej sprawie Skarżąca nie działała jako podmiot, który dokonał „wytworzenia” produktu, zaś działalności Skarżącej bliżej było do działalności handlowej, polegającej na dalszej odsprzedaży, pod własną marką, wcześniej nabytych produktów, nie zaś działalności produkcyjnej, co nie podlega uldze na ekspansję.
